Vooruitkijken deel 2

Vooruitkijken kan, maar het is meestal niet zo dat je daarmee ook kunt voorspellen wat er komen gaat. Ik in ieder geval zeker niet. Toch schreef ik op 2 januari toepasselijk "Angst is een slechte raadgever". Toepasselijk omdat ik inmiddels best vaak angst voel, nu we in een wereldwijde Coronacrisis zijn beland.

2 januari, toen ik dat schreef, was daar nog niets over bekend. 18 januari beviel ik van onze zoon Boaz. Later zocht ik terug of het kwam omdat we toen zo in een cocon leefden, dat ik 0,0 van het Corona-virus heb meegekregen in de eerste kraamweken. Niks meegekregen van wat er ons boven het hoofd hing. Het bleek echter dat er ook echt pas eind januari de eerste geluiden over Corona te vinden waren op internet en dat er bovendien toen gezegd werd dat de kans klein was dat het virus naar Europa zou komen. Niet zo gek dus, dat wij heel gewone eerste kraamweken hebben beleefd. Warrig en chaotisch en met ups en downs, zoals elke andere kraamtijd, maar zonder Corona-dreiging. Genoten hebben we ervan, grotendeels in ieder geval :) En nu proberen we ook met man en macht nog heel erg te genieten. Dat lukt ook wel, maar onbevangen is het niet, want, zoals gezegd, angst is er ook. Angst voor het virus en angst voor de toekomst. Maar gelukkig is angst een slechte raadgever en dus richt ik me dan snel weer op alles waar ik zelf iets aan kan doen; handen wassen, thuis blijven, hoofd omhoog houden, genieten van ons mannetje en soms een beetje denken over de toekomst.

Wetend dat co-regulatie ons (mensen)leven drijft (en dat het kabinet ZZP'ers gaat helpen...) schat ik in dat er ook na deze crisis weer kansen komen om over co-regulatie te vertellen. Misschien over co-regulatie door virussen? Er valt heel veel te vertellen over co-regulatie door virussen en bacteriën. In het geval van COVID-19 is het co-regulatie waar we als mens in principe allesbehalve beter van worden, maar toch is het wel degelijk co-regulatie. Al vaker schreef ik dat co-regulatie ook negatief kan uitpakken. Een ander organisme beïnvloedt dan ons interne milieu negatief. Het virus beïnvloedt zelfs ook onze gedachten en onze dromen. Onze angsten.

De kunst is dus nu om, in plaats van de angst toe te laten, te zoeken naar hoe deze manier van co-regulatie toch omgebogen kan worden naar iets positiefs. Door bijvoorbeeld stil te staan bij hele kleine dingen, vogels die tjilpen en een blauwe lucht boven je hoofd als je in je tuin zit. Heel veel extra tijd die ons als gezinnetje ineens gegeven is om samen te zijn. Zonder crisis zou Kiki immers allang weer aan het werk zijn. En dan zouden we ook veel minder met zijn 3en alleen zijn. Nu kunnen we elkaar dus optimaal leren kennen. Boazje en wij, maar wij ook elkaar. Nóg beter. En dat is iets dat je moet koesteren.

Dus laat ik het heden en de toekomst maar omarmen, da's beter dan er bang voor zijn.

En mocht jij dan toevallig iemand zijn die - tegen de tijd dat het virus is uitgeraasd - interesse heeft in een presentatie over co-regulatie door virussen, laat het me weten. Of een presentatie over coping in crisistijden. Heeft ook alles met (co-)regulatie te maken. Of over hechting tussen ouders en kinderen, dat kan natuurlijk ook nog steeds, daar weet ik inmiddels ook eigen ervaringen als moeder aan toe te voegen, in plaats van alleen als kind. En dat die hechting tussen ouders en kinderen, maar überhaupt tussen mens en mens heel sterk is, dat wordt vind ik wel weer heel scherp duidelijk in deze tijd. Het is een diepe ellende, maar wat ons sterk maakt is de enorme saamhorigheid die ontstaat. De drang van mensen om anderen te helpen. Om elkaar met positieve energie beter te maken. Om daardoor als soort, als één gigantisch zoogdier, dit virus te verslaan. Zo kijk ik er tegenaan en daardoor lukt het mij om de moed erin te houden. Door alle andere mensen om mij heen die mij die positieve energie geven. Ook onbekenden. Met hun super grappige memes op social media. "Komende week gaat de klok vooruit. Ik weet niet precies hoe ver, maar ongeveer vier maanden zou wel goed zijn denk ik". Zo houden we de moed erin. Dank jullie allemaal.

En het allergrootste 'dankjewel' en applaus natuurlijk voor de zorgmedewerkers, die hun nek maar weer eens uitsteken. Ik hoop snel zelf ook weer in het ziekenhuis te kunnen zijn om mijn werk daar te doen (de leefomgeving daar beter maken (en dan vooralsnog alleen die van opgenomen pasgeboren baby's, maar liefst ook die op andere afdelingen), maar daar moet de tijd dan wel echt rijp voor zijn. Voor nu gun ik de zorgmedewerkers namelijk alleen maar lucht, lucht die zij nu aan alle Coronapatiënten geven. We gaan het meemaken wat de toekomst ons brengt en dan laat ik weer van me horen.